بگذار که در حسرت دیدار بمیرم    

           در  حسرت  دیدار تو بگذار بمیرم

دشوار بود مردن وروی تو ندید   

              بگذار  به دخواه  تو دشوار  بمیرم

بگذارکه چون مرغان شباهنگ      

           در وحشت و اندوه شب تار بمیرم

بگذارکه چون شمع کنم پیکر خود آب   

     در بستر اشک افتم  و ناچار بمیرم

بگذارچو خورشید گدازنده مسفا

              در دامن شب با تن  تب دار  بمیرم

بگذارشوم سایه ایوان بلند 

                    سویت  خزم و گوشه  دیوار  بمیرم

می میرم از این درد که جان دگرم نیست  

تا از  غم  عشق تو  دگر  بار بمیرم

تا بوده ام ای دوست وفا دار تو بودم